خداوند به حضرت موسی علیه السلام وحی کرد: من همنشین کسانی هستم که مرا یاد کنند.

یعنی اگر به یاد خدا باشیم نه تنها ثواب می‌بریم بلکه خدا با ما همنشین می‌شود.

در همین روایت آمده: خداوند در روز قیامت به کسانی که او را یاد می‌کنند و دائماً به یاد او هستند پناه می‌دهد.

روز قیامت که هیچکس پناهی ندارد و همه عریان هستند و گناهانشان ظاهر می‌شود، این‌هایی که اهل یاد خدا هستند، خیالشان راحت است و در حمایت خدا هستند .

حداقل ذکر این است که هر وقت زبانتان بیکار است ذکر بگویید. لا اله الا الله بگویید. استغفار کنید….

البته ذکر و یاد خدا فقط با زبان نیست. مهم‌تر از زبان دل است. اگر در دلمان به یاد خدا باشیم خیلی با ذکر زبانی فرق دارد و در همه اعمالمان اثر می‌گذارد.

کسی که درس می‌خواند، اگر به یاد خدا باشد طوری درس می‌خواند که خدا راضی باشد.

کسی که کار می‌کند، اگر متوجه خدا باشد، طوری کار می‌کند که خدا راضی باشد.

کسی هم که در دلش به یاد خداست دیگر بازرس و ناظر نمی‌خواهد؛ در تنهایی هم کارش را به بهترین نحو انجام می‌دهد.

بعد هم کسی که همه کارهایش را طوری انجام بدهد که خدا از او راضی باشد، عاقبت بخیر می‌شود.

رضی الله عنهم و رضوا عنه  در نتیجه خدا کاری می‌کند که او هم از خدا راضی باشد