در مذمتِ بی‌صدایی.
در مذمتِ بی‌صدایی..
یقیناً «سکوت» نشانه «رضایت» است!
دکتر ابوالفضل اقبالی مدیر اندیشکده زوج
❇️سکوت هیچ‌گاه شیوه مناسبی برای اعتراض و ابراز نارضاتی نبوده و همواره حمل بر رضایت شده است. در بهترین حالت حتی اگر سکوت بر راضی بودن دلالت نداشته باشد، گواهی بر «انفعال» فرد است. انسان ناراضی ناگزیر معترض است و انسان معترض صدایش در می‌آید! سکوت نمی‌تواند با اعتراض هم‌نشین باشد. آن هم در شرایطی که ادراک دیگران از سکوت شما «رضایت داشتن» است.
❇️وضعیت فرهنگی امروز جامعه ما برای اکثریت قاطع مردم «رضایت‌آمیز» نیست. حتی مردمانی که در سال 1401 دل در گرو شعار «زن، زندگی، آزادی» داشتند امروز نسبت به فردای فرزندان خود و آینده اخلاقی جامعه نگران هستند و از برخی وضعیت‌ها و رفتارها ناخشنودند. حال و روز مادران و همسران شهدا که جای خود دارد. وقتی هر روز در گوشه و کنار این شهر مرزهای جدیدی از حیا و اخلاق رنگ می‌بازند و آب از آب تکان نمی‌خورد، چگونه می‌توان سکوت را حمل بر نارضایتی نمود؟
❇️اگرچه سکوت با «فریاد» می‌شکند، اما همین صداهای نحیف هم می‌توانند طنین یک فریاد را برای درهم کوبیدن این سکوت منفعلانه ایجاد کنند. من نمی‌توانم بپذیرم که حتی همین «صداهای ضعیف و تک‌مضراب» هم در بضاعت نخبگان و متدینین و اکثریت مطلق مردم جامعه ایران نیست. صداهایی که می‌توانند به توئیت و استوری و پست و کامنت و توصیه و تذکر و مطالبه و… تبدیل شوند و در هم آمیختگی‌شان تداعی کننده اصالت جامعه ایرانی باشد.
❇️بنده معتقدم توفیقات جریان حامی اباحه‌گری در جابه‌جایی پرشتاب مرزهای اخلاقی جامعه، «صدای بلند» در عین قلت عددی آنهاست. اقلیتی پرصدا که رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی را قُرُقِ فحاشی و تهدید و توهین کرده و «فریاد»های اعتراضی علیه خود را با انگ «هیزی» و «هرزه‌گی» ساکت می‌کنند و در این میان بیش از هر چیزی غیبت «صداهای پرتکرار» غیرقابل تحمل است و باعث چیره‌گی مطلق اباحه‌گری بر حیامداری در ساحت رسانه می‌گردد.
❇️من می‌پذیرم که فریاد زدن رسم و شیوه و بضاعت همگان نیست. اما سکوت و بی‌کنشی هم انتخاب موجه و معتبری نیست. آن هم در شرایطی که زمین بازی «رسانه» است.