اگر پدر ومادر احساس میکنند که در این زمینه تفاوت زیادی باهم دارند باید یکی از آن هاتربیت رابر عهده بگیرد و دیگری بپذیرذ که در این زمینه همسرش را یاری کند .یعنی اگر قرار است یک رفتار مورد تشویق قرار گیرد یا روش محروم سازی به کار گرفته شود ، حتما این روش ها اعمال شوند ، نه این که گاهی اوقات آن رفتار نامناسب کودک را تحمل کنند و گاهی واکنش نشان دهند ،مجددا تحمل کنند و دوباره واکنش نشان دهند این کار باعث تشدید آن رفتار می شود .

یک تربیت هماهنگ و حتی اشتباه کمتر از یک تربیت درست ،

اما ناهماهنگ ، به کودک آسیب می رساند 

نکته مهم دیگر ،حالت هیجانی و احساسی والدین است . والدینی که دارای بیماری عصبی هستند ، مانند اضطراب و وسواس افسردگی هستند نمی توانند ارتباط صحیح با فرزندان خود دشته باشند.چون اینها خلق ثابتی ندارند بنابراین ثبات رای خود را از دست می دهند ،صبر تحمل آنها کم میشه و در حالت های هیجانی متفاوت عمل میکنند و تصمیم میگیرند .گاهی عصبانی می شوند و مجازات سختی برای کودک در نظر می گیرند و حتی تنبیه بدنی می کنند که معمولا پشیمان می شوند و بعد رفتار جبرانی انجام میدهند و از خطای کودک چشم پوشی میکنند و حتی امتیازات بیشتری برای کودک قائل می شوند که این بی ثباتی در تصمیم بر نافرمانی کودک تاثیر سوئی دارد.