📌متن پرسش👇
میخوام زیر ۱۰ ثانیه ثابت کنم که هیشکی به دین به طور واقعی باور نداره. حواست به ثانیه باشه‌. هیشکی به دین باور نداره چون هر کی بیمار میشه حتی مذهبی‌ترین مذهبی دعا کردن رو به مراجعه به پزشک ترجیح نمیده. خیلی خب حالا بذار بیشتر صحبت کنم اصلا بذار یه چیزی رو بگم که همه‌مون ولی فقط شاید بهش توجه نکردیم … (خلاصه)
📌پاسخ پرسش👇
🔶️ بسم الله الرّحمن الرّحیم
🔷️ در اینجا چیزی اثبات نشد و فقط جهالت سازندگان شبهه روشن شد. آنها یا شناخت درستی از دین ندارند یا درصدد فریب مردم هستند و یا هر دو گزینه.

🔷️ اگر هر شخص با ایمانی بعد از بیماری به پزشک مراجعه می‌کند چون هم دستور دین است و هم دستور عقل. البته هم‌زمان دعا و توسل نیز دارند این دو کار هیچ منافاتی با هم ندارند. دین فرمان می‌دهد که هم به پزشک مراجعه کنید و دارو بخورید و هم از دعا و توسل غافل نشوید.

🔷️ پزشک و دارو هم تنها وقتی مؤثر هستند که خدا بخواهد. چقدر آدمهایی به پزشک مراجعه می‌کنند و دارو مصرف می‌کنند اما هرگز خوب نمی‌شوند.
تأثیر دعا و توسل هم با خداست. چقدر افرادی هستند که با دعا توسل به اهداف بزرگی دست پیدا کرده‌اند.

🔷️ شبهه‌ای که مطرح شده به دلیل فهم اشتباه از آموزه دعا در دین است.
در روایت داریم “ابی الله ان یجری الاشیاء الا باسباب” (کافی، ج۱، ص۱۸۳) یعنی خداوند با استفاده از اسباب، امور را تدبیر می‌کند و بر اساس آیات و احادیث در پیدایش امور دو دسته از اسباب و عوامل مؤثر هستند: مادی و معنوی. دعا، صدقه، صله رحم و … از عوامل معنوی هستند و کارکرد خاص خود را دارند. عوامل مادی هم (مثل عوامل معنوی) مطابق اصل علیت کار خود را انجام می‌دهند.

🔷️ حضرت موسی (ع) بیمار شد. بنی‌اسرائیل نزد او آمدند و بیماری او را شناختند و گفتند: اگر فلان دارو را مصرف کنی، شفا یابی.
موسی (ع) گفت: مداوا نمی کنم تا خدا مرا بی دوا بهبود بخشد. پس بیماری او طولانی شد.
خدا به او وحی فرمود: به عزت و جلالم سوگند! ترا عافیت نمی‌دهم تا به دوائی که گفته اند درمان کنی.
(جامع السعادات، ۳، ۲۲۸) یعنی حتی حضرت موسی علیه‌السلام هم باید برای شفا دارو بخورد و پیش پزشک برود و با دعا و … به تنهایی خوب نمی‌شود.
امام صادق عليه‌السلام: «پيامبرى از پيامبران الهى بيمار شد، با خود گفت: مداوا نمى‌كنم تا همان كس كه درد را داده شفايم دهد. خداوند به او وحى كرد: تا معالجه نكنى تو را شفا نمى‌دهم» (مکارم الاخلاق، ۳۶۲).

🔷️ خداوند عاجر نیست و قادر مطلق است. اما گاهی قابلیت قابل مشکل دارد. خدا جهان ماده و عالم جسمانی را به شکلی خلق کرده و قوانین و سنتهایی برای آن قرار داده است که انجام هر کاری به وسیله واسطه‌ها و وسائل مختلف انجام می‌شود. گاهی عوامل و واسطه‌های مادی مثل پزشک و دارو و گاهی معنوی مثل دعا و توسل.

🔷️ نتیجه اینکه مؤمنین، هم به پزشک مراجعه می‌کنند و از دارو استفاده می‌کنند چرا که دستور اسلام است و هم به اهل بیت علیهم السلام توسل پیدا می‌کنند و دعا هم می‌کنند چرا که این هم دستور اسلام است و هر دو عمل جایگاه خاص خویش را دارند.
همان کار پزشک و دارو درمان هم زمانی مؤثر است که خدا بخواهد. همچنانکه توسل و دعا هم تا خدا نخواهد مؤثر نخواهد بود.
     

یکی از سنگرهای دشمن برای تسلّط بر کشور ما، عبارت بود از تزریق بی‌اعتقادی به خود، بی‌اعتمادی به خود، نداشتن اعتمادبه‌نفس ملّی.

🔺گزیده بیانات رهبر انقلاب در اجتماع زائران و مجاوران حرم مطهر رضوی
۱۳۹۵/۰۱/۰۱

📛 جنگ ۱۲ روزه عریان‌ترین نمونه تعامل جهان غرب با کشورهای دیگر

👈 ایران هیچ‌وقت تابع نظم ظالمانه غربی نشده و ایرانِ جمهوری اسلامی، یک ساختار متفاوت را مطرح کرده است، و خود نماد مقاومت در برابر این نظام سلطه است. و غرب هم دقیقاً به معنای غرب فکری، تعبیر درستی است؛ چرا که همه این‌ها در کنار یکدیگر جبهه‌ای علیه ایران تشکیل داده‌اند، چون ایران را مزاحم قدرت، نفوذ و تسلط خود می‌دانند و در پی تسلط بر این عضو یاغی نظم کهن جهانی هستند. می‌خواهند ایران را تسلیم کنند، به‌اصطلاح «درس ادب» بدهند؛ اما طبیعتاً ایران در برابر این موضوع کوتاه نخواهد آمد.

👌نکته اینجاست که به‌روشنی، همه ساختارهای ادعاییِ نظم جهانی و قوانین بین‌المللی را زیر پا گذاشته‌اند؛ از آمریکا که به تأسیسات هسته‌ای ما به‌طور غیرقانونی حمله کرد، تا خود رژیم صهیونیستی که در نوک پیکان حمله قرار دارد؛ از صدراعظم آلمان که آن سخن وقیحانه را بر زبان آورد و ایران را با جنگ جهانی دوم مقایسه کرد و آن تعبیر زشت را درباره کشور ما به کار برد، تا حمایت‌های دیگر کشورهای اروپایی. اروپایی‌هایی که می‌گوییم، همان تروئیکای اروپایی هستند که مدعی دموکراسی در جهان غرب‌اند. دیدیم که چگونه با ما رفتار کردند؛ از تصمیماتی که در آژانس هسته‌ای گرفتند تا تحریم‌هایی که پیش‌تر علیه ما اعمال کردند و ادامه همان روند. این رفتار عریان باید برای ما یک درس عبرت باشد؛ باید نشان دهد و فهم شود که اروپا و آمریکا و به‌طور کلی غرب، جز به تسلیم ما راضی نمی‌شوند. البته تسلیم در نگاه آنان نه به معنای دوستی یا کوتاه‌آمدن، بلکه به معنای بردگی است؛ یعنی هرچه دیکته کردند، ما بپذیریم، حاکمیت و حکومت‌مان را آن‌ها تعیین کنند و منصوب نمایند. این معنای واقعی تعامل غرب با ماست.

🔻اما نکته مهم این است که تنها راه‌حل در برابر این وضعیت، قدرتمند شدن است. هیچ چاره‌ای جز قدرتمند شدن در این دنیا نداریم. این قاعده فقط برای ایران نیست؛ برای همه کشورهایی است که می‌خواهند مستقل، آزاد و پیشرفته باشند. برای قدرتمند شدن نیز خودکفایی و دانش از نخستین و ضروری‌ترین گام‌هاست. ما در حوزه دفاعی و موشکی این را به‌وضوح دیده‌ایم؛ زمانی می‌گفتند دوره موشک‌ها گذشته و دیگر اهمیت ندارد، اما در عمل به بهترین شکل دیدیم چرا باید در این مسیر حرکت کنیم، چون باید از خود دفاع کنیم.

👌 در مسائل دیگر نیز همین است. درباره تحریم‌های آمریکا و اروپا، هیچ‌گاه نباید تصور کرد که آن‌ها تحریم‌ها را به‌راحتی برمی‌دارند. اگر هم چنین کنند، فقط در شرایطی است که ما را وابسته به خود نگه دارند. بنابراین تنها کار درست این است که بتوانیم تحریم‌ها را خنثی کنیم. حتی «دور زدن تحریم» هم مربوط به ده یا بیست سال پیش بود؛ امروز تنها راه، خنثی‌سازی تحریم‌هاست، یعنی پیشرفتِ واقعی در دانش و فناوری تا بتوانیم نیازهای خود را بدون اتکا به آن‌ها تأمین کنیم یا در همکاری با کشورهای جایگزین، مسیرهای جدیدی بگشاییم.

‼ تفکر کهنه و کلیشه‌ایِ اینکه آمریکا «کدخدای جهان» است و سه کشور اروپایی هم اداره‌کنندگان نظم جهانی‌اند، سال‌هاست از میان رفته است، اما متأسفانه آن‌قدر در ذهن جامعه ما ریشه دوانده که برخی سیاستمداران هنوز تصور می‌کنند فقط این کشورها مهم‌اند و اگر رضایت آن‌ها جلب نشود، کاری از پیش نخواهیم برد. این اساساً اشتباه است، زیرا ساختار جهان تغییر کرده است. به اذعان خود کشورهای غربی نیز این تغییر رخ داده است؛ در سال ۲۰۲۰، اروپایی‌ها در کنفرانس امنیتی مونیخ اعلام کردند که غرب‌گرایی و الگو بودن غرب از میان رفته‌اند و خودشان نتوانسته‌اند الگوی تازه‌ای ارائه کنند. گفتند که دیگر کسی نمی‌خواهد مانند ما باشد یا از ما تبعیت کند.

🔚 این سخنان را پنج تا پنج‌ونیم سال پیش خودِ اروپایی‌ها گفتند، نه دیگران. آنان اذعان داشتند که غرب دیگر آن سلطه سابق را ندارد. شاخص‌های مختلف اقتصادی و سیاسی نیز همین را نشان می‌دهد؛ غرب دیگر قدرت برتر نیست. نمی‌گوییم ضعیف شده به معنای بی‌قدرتی مطلق، اما اکنون یکی از ده‌ها قدرت تأثیرگذار در جهان است، نه تنها قدرت. امروز ده‌ها ساختار قدرت وجود دارد و غرب فقط بخشی از آن‌هاست؛ دیگر آن «پُزِ رهبری جهان» را ندارد. این نکته مهمی است که باید درک شود و نسبت به آن آگاهی پیدا کنیم.

🔻 پس از جنگ جهانی دوم، دنیا شاهد جابه‌جایی شتابناک قدرت بود؛ اروپا از ویرانی بیرون می‌آمد ولی دیگر توان پیشتازی نظامی و سیاسی پیشین را نداشت. در این خلأ، ایالات متحده آرام‌آرام جای اروپا را گرفت و با ابزارهای اقتصادی و نظامی نفوذش را در سطح بین‌المللی گسترش داد. ایران در دوره پهلوی اول و دوم یکی از میدان‌های اصلی این نفوذ شد؛ رابطه‌ای که بیش از شراکت بر پایه وابستگی و تأمین منافع صنایع نظامی آمریکا شکل گرفت.

🔹 قراردادهای تسلیحاتی و خریدهای کلان که در زمان محمدرضا شاه انجام شد، ایران را عملاً به انبار تجهیزات و بازار دائم کارخانجات اسلحه‌سازی آمریکا تبدیل کرد. این معادله سودآور برای تولیدکنندگان خارجی، نیاز کشور به تصمیم‌گیری مستقل درباره امنیت و سیاست دفاعی را تحت‌الشعاع قرار داد. هنگامی که انقلاب رخ داد، همین چرخه‌ وابستگی و مصرف در هم شکست و آمریکا با مواجهه‌ای سیاسی و اطلاعاتی پاسخ داد؛ از تلاش برای ائتلاف‌سازی با اپوزیسیون تا نفوذ در میان عناصر ناراضی ارتش و حمایت از شخصیت‌هایی که توان مقابله با جریان انقلابی را داشتند.

📝 اسناد منتشرشده لانه جاسوسی تصویر دیگری از نقش سفارت آمریکا ارائه می‌دهد: نهادی که فراتر از جمع‌آوری اطلاعات، محل طراحی و هماهنگی عملّیات فشار و براندازی شده بود. از ارتباط‌گیری با گروه‌هایی که پیش‌تر با رژیم پهلوی مراوده داشتند تا برقراری تماس با چهره‌های محلی که می‌توانستند ظرفیت مخالفت داخلی ایجاد کنند، خطوط عملّیات گوناگون دیده می‌شود. همین اقدامات باعث شد فضای بی‌اعتمادی عمومی نسبت به ورود شاه به آمریکا و احتمال بازگشت او دوچندان شود؛ خاطرات کودتای ۱۳۳۲ و تداوم مداخله خارجی، در اذهان مردم زنده شد.

🔸 تظاهرات و خیزش دانشجویی در آستانه تسخیر سفارت را باید در بستر این سابقه خواند: پاسخ یک جامعه به تجربه طولانی از مداخله و تلاش برای بازپس‌گیری استقلال سیاسی. انقلاب ایران نه صرفاً تغییر یک رژیم، که قطع رابطه‌ی تنگاتنگی بود که منافع ملّی را قربانی منافع خارجی می‌کرد. در نتیجه، واکنش‌هایی مانند جلوگیری از لغو برخی قراردادها و ممانعت از خروج کامل تجهیزات، تلاشی بود برای حفظ حداقلی از توان دفاعی در شرایط نامطمئن.

🔚 امروز که روایت‌های تازه از نقش بازیگران بین‌المللی مطرح می‌شود، باید پرسید آیا آموزه‌های تاریخ آموخته شده‌اند؟ آیا می‌توان توسعه و همکاری بین‌المللی را بدون قربانی شدن استقلال ملّی و تبدیل اقتصاد به بازار مصرف تسلیحات خارجی پی گرفت؟ پاسخ به این پرسش‌ها نیازمند سیاست‌ورزی هوشمند، شفافیت در قراردادها و تقویت ساخت داخل است؛ راهی که هم امنیت ملّی را تضمین کند و هم از تکرار تجربه وابستگی تاریخی جلوگیری کند.

♦ آمریکا؛ وارث استعمار، بانی کودتا

🔻 پس از جنگ جهانی دوم، دنیا شاهد جابه‌جایی شتابناک قدرت بود؛ اروپا از ویرانی بیرون می‌آمد ولی دیگر توان پیشتازی نظامی و سیاسی پیشین را نداشت. در این خلأ، ایالات متحده آرام‌آرام جای اروپا را گرفت و با ابزارهای اقتصادی و نظامی نفوذش را در سطح بین‌المللی گسترش داد. ایران در دوره پهلوی اول و دوم یکی از میدان‌های اصلی این نفوذ شد؛ رابطه‌ای که بیش از شراکت بر پایه وابستگی و تأمین منافع صنایع نظامی آمریکا شکل گرفت.

🔹 قراردادهای تسلیحاتی و خریدهای کلان که در زمان محمدرضا شاه انجام شد، ایران را عملاً به انبار تجهیزات و بازار دائم کارخانجات اسلحه‌سازی آمریکا تبدیل کرد. این معادله سودآور برای تولیدکنندگان خارجی، نیاز کشور به تصمیم‌گیری مستقل درباره امنیت و سیاست دفاعی را تحت‌الشعاع قرار داد. هنگامی که انقلاب رخ داد، همین چرخه‌ وابستگی و مصرف در هم شکست و آمریکا با مواجهه‌ای سیاسی و اطلاعاتی پاسخ داد؛ از تلاش برای ائتلاف‌سازی با اپوزیسیون تا نفوذ در میان عناصر ناراضی ارتش و حمایت از شخصیت‌هایی که توان مقابله با جریان انقلابی را داشتند.

📝 اسناد منتشرشده لانه جاسوسی تصویر دیگری از نقش سفارت آمریکا ارائه می‌دهد: نهادی که فراتر از جمع‌آوری اطلاعات، محل طراحی و هماهنگی عملّیات فشار و براندازی شده بود. از ارتباط‌گیری با گروه‌هایی که پیش‌تر با رژیم پهلوی مراوده داشتند تا برقراری تماس با چهره‌های محلی که می‌توانستند ظرفیت مخالفت داخلی ایجاد کنند، خطوط عملّیات گوناگون دیده می‌شود. همین اقدامات باعث شد فضای بی‌اعتمادی عمومی نسبت به ورود شاه به آمریکا و احتمال بازگشت او دوچندان شود؛ خاطرات کودتای ۱۳۳۲ و تداوم مداخله خارجی، در اذهان مردم زنده شد.

🔸 تظاهرات و خیزش دانشجویی در آستانه تسخیر سفارت را باید در بستر این سابقه خواند: پاسخ یک جامعه به تجربه طولانی از مداخله و تلاش برای بازپس‌گیری استقلال سیاسی. انقلاب ایران نه صرفاً تغییر یک رژیم، که قطع رابطه‌ی تنگاتنگی بود که منافع ملّی را قربانی منافع خارجی می‌کرد. در نتیجه، واکنش‌هایی مانند جلوگیری از لغو برخی قراردادها و ممانعت از خروج کامل تجهیزات، تلاشی بود برای حفظ حداقلی از توان دفاعی در شرایط نامطمئن.

🔚 امروز که روایت‌های تازه از نقش بازیگران بین‌المللی مطرح می‌شود، باید پرسید آیا آموزه‌های تاریخ آموخته شده‌اند؟ آیا می‌توان توسعه و همکاری بین‌المللی را بدون قربانی شدن استقلال ملّی و تبدیل اقتصاد به بازار مصرف تسلیحات خارجی پی گرفت؟ پاسخ به این پرسش‌ها نیازمند سیاست‌ورزی هوشمند، شفافیت در قراردادها و تقویت ساخت داخل است؛ راهی که هم امنیت ملّی را تضمین کند و هم از تکرار تجربه وابستگی تاریخی جلوگیری کند.