فرق شادی عمیق با شادی سطحی چیست؟

➖ برای رسیدن به شادی سطحی معمولاً نیاز به تلاش و زحمت زیاد نیست و راحت به‌دست می‌آید؛ مثلاً با جُک گفتن، کف و سوت زدن و خندیدن. ولی آدم با اینها حقیقتاً شاد نمی‌شود بلکه فقط موقتاً غم‌هایش را فراموش می‌کند.

➖ رسیدن به شادی عمیق سخت است اما چند اثر مهم دارد: انگیزه، انرژی و قدرت آدم را برای کار و فعالیت خیلی زیاد می‌کند به حدّی که می‌تواند ده برابر کار کند، فکر کند و دیرتر خسته شود. همچنین دقت، تمرکز و قدرت فهم و تحلیل آدم، خیلی بالا می‌رود.

➖ اگر باور کنیم زحمتی که برای رسیدن به شادی عمیق می‌کشیم چقدر فایده و لذت به‌همراه دارد، زحمتش را قبول می‌کنیم مثل جوانی که به شوق تماشای شهرآورد حاضر است از راه دور بیاید و حتی یک شب در شرایط سخت بیرون ورزشگاه بخوابد تا مسابقه را ببیند.

➖اگر نشاط عمیق می‌خواهی باید مدتی، یک سختی‌هایی را تحمل کنی؛ اصلاً فلسفۀ تمام سختی‌های دین همین است. دین راهنمای به‌دست آوردن شادی عمیق است و تمام برنامۀ دین، دستورات، عبادت‌ها و ریاضت‌ها برای همین است.

➖ دین نمی‌گوید: «تا روز قیامت سختی بکش تا آنجا به تو نشاط و شادی عمیق بدهم!» نه؛ در همین دنیا به تو شادی عمیق می‌دهد. شما آدم‌های خوش‌دین را نگاه کنید که چقدر سرزنده و بانشاط هستند! اینها تمام غم‌ها را در دل‌شان نابود کرده‌اند؛ هرچند شاید نشاط اینها در ظاهر، خیلی مشخص نباشد.

استاد علیرضا پناهیان