عقل انسان، دریچه‌ای به سمت انبیاء
عادات انسان رفقای درونی او هستند. اولویت با دوست درونی است و بعد دوست بیرونی. انسان از درچه و کانال رفقای درونی به انبیا میرسد.
سیر زندگی شهدا را تا شهادت مطالعه کنید؛ هر یک از اینها با خودشان همّتی و شوری داشتهاند، بعد با دوست، برادر یا بزرگتری برخورده‌اند و از آنجا، پایشان به پایگاه مقاومت و مسجد باز شده است. سپس روزی رفیق او گفته است در جبهه نیرو نیاز دارند، من دارم میروم، او هم گفته است که من هم میآیم.
این مسأله عینا مثل قیام پیامبر صلی الله علیه و آله است. یهودیها منتظر پیامبر بودند. آنقدر منتظر بودند که دست از وطنشان کشیدند و در مدینه زندگی کردند. اما در عین حال که منتظر بودند، رباخوار و متکبر هم بودند. مکیها را سیاستمدارانه استعمار میکردند!

در این میان مشرکان مکه بتپرست بودند و مانند یهودیهای مدینه، یکتاپرست نبودند. با وجود این بعضیهاشان فتوت و مردانگی داشتند. همینها دست از شراب و زنا و بت کشیدند و به پیامبر ایمان آوردن و به ایشان پیوستند. «مشرکان» مؤمن شدند، اما یهودیان «موحد» و اهل کتاب دشمن پیامبر شدند.

انسان در درون خودش، هر طور به استقبال «عقل» برود، همانطور به استقبال «نبی» میرود. اگر به آن عقل درونی بیاعتنایی کند، به پیامبر بیرونی هم بیاعتنایی خواهد کرد. «مَنْ لَمْ يکن لَهُ وَاعِظٌ فِي نَفْسِهِ لَمْ يَنْفَعْهُ موعظه غَيْرِهِ؛ کسی که درون خودش موعظه کننده‌ای نداشته باشد،‌ موعظه دیگران نفعی برایش ندارد»