حضرت موسی بن عمران علیه السلام به مردی رسید که در سجده بود؛حضرت عبور کرد و به کارهایش رسید؛ وقتی برگشت، دید که آن مرد هنوز در سجده است؛ حضرت موسی علیه السلام تعجب کرد و به آن مرد گفت: تو چقدر آدم خوبی هستی. اگر حاجتت دست من بود حتماً آن را روا می‌کردم.

خداوند وحی فرستاد:ای موسی! چه می‌گویی؟ اگر این مرد آنقدر سجده کند که گردنش قطع شود،باز هم فایده ندارد.

مگر آنکه از آن چیزهایی که من مکروه کرده‌ام روی بگرداند و به چیزهایی روی آورد که من دوست دارم .

یعنی سجده او ظاهری است؛و در وجود خودش صدها بدی دارد؛ مثلاً اهل غیبت است؛ اهل دروغ است؛ اهل خمس و زکات نیست؛ به نامحرم نگاه می‌کند ؛و….

پس عبادت ما وقتی مفید است که از گناهان دوری کنیم.

                                    کافی ج۸ ص ۱۲۹