هنگامی که درخت‎های باغی رشد می‎کنند و باغبان برگ درخت‎ها را می‎بیند، خوش‎حال می‎شود؛ اما او چشم‎انتظار شکوفه‎ها و گل‎کردن درخت‎هاست؛ باز چشمِ انتظارش به شکوفه‎ها نیست، بلکه به میوۀ آن درخت‎هاست.
دیدگاه مکتب این است که وقتی به گُلِ هستی و به سیارات و ستارگان و دیگر پدیده‎ها نگاه کنیم، همۀ کهکشان‎های وسیع یک طرف، و زمینی که محل آزمایش و آفرینش انسان در آن است، طرف دیگر؛ یعنی اگر آفرینش باغ باشد، انسان میوۀ آن است، و باغبان همۀ آنها را برای این میوه کاشته است. کسی که «جهاد فی‎سبیل‎الله» می‎کند و در راه خدا گام می‎نهد، میوۀ این باغ است، و چشم باغبان از باغ به میوۀ آن است. مسلمانان و دیگر مؤمنان برگ یا شکوفه‎های این درخت‎اند که بر زیبایی و عظمت باغ می‎افزایند؛ اما آن کسی که جانش را در این راه می‎گذارد، میوۀ این باغ است. اگر جهاد نباشد، نتیجه‎اش این است که این میوه به‎وجود نمی‎آید. اگر این تلخی‎ها و آتش‎ها و فشارها نباشد، آن چیزی که همۀ این خلقت به‎خاطر او پدید آمده است، تعطیل می‎شود. از روز اولی که خدا خمیر این عالم را ساخت و بعد به این صورت درآورد و ستاره‎ها و کهکشان‎ها و منظومۀ شمسی را پدید آورد، و زمین را یکی از سیاره‎های منظومۀ شمسی قرار داد، برای آن بود که کسی را در اینجا درست کند که میوۀ باغ آفرینش باشد.