🔻 حکایت ما و غرب، سرگذشت رویارویی خودآگاهی تمدنی با وابستگی، خودباختگی و غفلت از خویشتن است. امروز ملت‌ها به دنبال نسخه‌های آماده نیستند؛ بلکه به خویشتن خود بازمی‌گردند. این بازگشت، نه بازگشت به گذشته، بلکه بازگشت به ریشه‌های زنده هویت است؛ همان سرچشمه‌ای که قرن‌ها دانش، عدالت و معنویت را به جهان صادر کرده است.

🔸 تمدن، پیش از آن‌که ساختمان‌هایی از فولاد و شیشه ویا هواپیما و موبایل باشد، انعکاس روح یک ملت است؛ روحی که اگر بیدار شود، می‌تواند کوه‌ها را جابه‌جا کند.
قرن‌هاست که در پی «جام جم» می‌گردیم، در حالی که این جام در دست خود ماست. تمدن اسلامی روزی با نور عقل و ایمان، تاریکی جهان را شکافت؛ اما غفلت و تفرقه، آن خورشید را در پس ابرهای سنگین پنهان کرد.

🔹 انقلاب اسلامی، فریاد دوباره همین خودآگاهی بود: «می‌توان ایستاد، ساخت و پیشرفت کرد و در عین حال مؤمن بود.» این پیام از ایران برخاست تا دوباره به گوش امت‌ها برسد: «آنچه خود داشت، ز بیگانه تمنا می‌کرد.»

🔸معنای خودآگاهی تمدنی
خودآگاهی تمدنی یعنی فهمیدن این حقیقت که ما تنها وارث تاریخ نیستیم؛ ما ادامه تاریخ هستیم. ما وظیفه داریم پلی باشیم میان گذشته‌ای درخشان و آینده‌ای روشن‌تر. تمدن از انسان آغاز می‌شود؛ از ذهنی بیدار، دلی امیدوار و ایمانی که در میدان عمل می‌درخشد.

🔹این خودآگاهی، دعوت به شناخت خود، اعتماد به توان خود و ساختن آینده با تکیه بر ایمان و علم است

👌 بیایید به خود بازگردیم: به ایمان، عقل، علم و عشق. ما وارثانی هستیم که با «اقرأ» شکوفا شدیم و با «عدل» ادامه یافتیم. اکنون زمان آن است که دوباره برخیزیم؛ با خودآگاهی، امید و اراده‌ای تمدنی…

✍️ آیت الله عباس کعبی