خداوند متعال چنین فرموده من سوره حمد را میان خود و بنده‌ام تقسیم کردم، نیمی از من برای من نیمی از آن برای بنده من است، و بنده من حق دارد هرچه را می‌خواهد از من بخواهد.

هنگامی که بنده می‌گوید: بسم الله الرحمن الرحیم خداوند بزرگ می‌فرماید: بنده‌ام به نام من آغاز کرد، و بر من است که کارهای او را به آخر برسانم، و در همه حال او را پربرکت کنم.

و هنگامی که می‌گوید: الحمدلله رب العالمین خداوند بزرگ می‌گوید: بنده‌ام مرا حمد و ستایش کرد و دانست نعمت‌هایی را که دارد از ناحیه من است و بلاها را نیز من از او دور کردم، گواه باشید که من نعمت‌های سرای آخرت را بر نعمت‌های دنیای او می‌افزایم، و بلاهای آن جهان را نیز از او دفع می‌کنم ،همانگونه که بلاهای دنیا را دفع کردم.

هنگامی که می‌گوید الرحمن الرحیم خداوند می‌گوید: بنده‌ام گواهی داد که من رحمان و رحیمم ،گواه باشید بهره او را از رحمتم فراوان می‌کنم و سهم او را از عطایم افزون می‌سازم.

هنگامی که می‌گوید مالک یوم الدین او می‌فرماید: گواه باشید همان گونه که او حاکمیت و مالکیت روز جزا را از آن من دانست من در روز حساب حسابش را آسان می‌کنم حسناتش را می‌پذیرم و سیئاتش صرف نظر می‌کنم.

هنگامی که می‌گوید: ایاک نعبد خداوند بزرگ می‌گوید بنده‌ام راست می‌گوید تنها مرا پرستش می‌کند، من شما را گواه می‌گیرم بر این عبادت خالص ثوابی به او می‌دهم که همه کسانی که مخالف این بودند به حال او غبطه خورند.

هنگامی که می‌گوید: و ایاک نستعین خدا می‌گوید :بنده‌ام از من یاری جسته و تنها به من پناه آورده، گواه باشید من او را در کارهایش کمک می‌کنم ،در سختی‌ها به فریادش می‌رسم، و در روز پریشانی دستش را می‌گیرم .

و هنگامی که می‌گوید: اهدنا الصراط المستقیم تا آخر سوره خداوند می‌گوید: این خواسته بنده من برآورده است ،و او هرچه می‌خواهد از من بخواهد که من اجابت خواهم کرد، آنچه امید دارد به او می‌بخشم از آنچه بیم دارد ایمنش می‌سازم.

عیون الرضا جلد ۱ صفحه ۳۰۰ حدیث ۵۹