🖌 جابجایی دانا و بی خرد

صاحب عرش سخن، نقیب بی رقیب
بیان در نهج‌البلاغه اش چه خوش
فرمود:
« جاهِلکم مُزدادً و عالِمکم مُسوّفٌ»

دردی عمیق و شاید زخمی کهنه بر
جان انسان هاست. به راستی چرا
دانایان و خردمندان معصوم و آرام
و بی صدا هستند❗️
و نادانان سرشار از هیاهو و حرف
های بیهوده و شلوغی ..

اهل علم و خرد بهترین و درست
ترین حرف ها و اعمال را هزاران
بار بررسی می‌کنند تجزیه و تحلیل
می کنند که مبادا رفتار یا گفتار
اشتباهی داشته باشند.

اما نابخردان و سفلگان خود را
همه چیز دان معرفی میکنند و
پاسخ تمام سوالات بشریت را با
اعتماد به نفس کامل و در اوج
جهالت و نادانی میدانند ..‌

اهالی دانش و خرد و آگاهی
سرشار از سوال ها و چرا ها و
چیستی های جهان هستی اند

ولی نادانان و نااهلان و نابخردان
حتی تلاش کوچکی برای پیدا کردن
پاسخ درست و درک حقایق ندارند
زیرا در قله ی حماقت همه چیز را
می دانند ..‌

آیا تا به حال به این موضوع اندیشیده ایم که اگر انسان ها فقط به اندازه آگاهی و دانش و استعداد و توانایی خود حرف بزنند و اظهار نظر کنند چقدر جهان جای آرام و زیبا و دل انگیزی خواهد بود ؟؟؟

شاید اینگونه بگوئیم که اتفاقا سکوت برای فرد نادان و نا آگاه شانسی است برای عریان نشدن نابخردی و جهالتش .

و چه آزار دهنده و غم انگیز است مغزهای پر و لبریز از خرد و آگاهی و روشنی و دهان همیشه بسته و در آن سو مغزهای خالی و تهی از علم و معنا و دانش و دهان همیشه باز
و حضرت مولانا چقدر ژرف و حکیمانه می فرماید :

بر لبش قفلست و در دل رازها
لب خموش و دل پر از آوازها

عارفان که جام حق نوشیده اند
رازها دانسته و پوشیده اند

هرکه را اسرار کار آموختند
مهر کردند و دهانش دوختند

کاش انسان ها بیاموزند به اندازه
دانش و خرد و آگاهی و علم و هنر
خود سخن بگویند و اظهار نظر کنند
اینگونه هم حرمت ها حفظ میشود
و هم کیفیت روابط اجتماعی اگاهانه
تر و خردمندانه تر و در مسیر رشد و
ترقی و تعالی پیش میرود ..‌