یکی از راههای دعوت به نماز توجه به تفاوت هایی است که بین نماز اسلام و عبادت های ادیان دیگر وجود دارد.در نماز صدها راز و رمز نهفته است که قابل مقایسه با هیچکدام از نیایش های دیگر ادیان نیست.

کافی است شما اذان نماز را با قاموس کلیسا مقایسه کنید:اذان،شعاری است که با الله شروع میشود و با الله پایان می یابد؛

انجام آن برای هر فردی ممکن است؛

درهمه جا قابل اجرا است؛

هیچ ابزار و وسایلی نمی خواهد؛

نشانه آزادی بیان است؛

فریاد توحید است؛

کلید شکستن سکوت است؛

جلوه ای از افکار و عقاید است؛

همراه با کلمات موزون،پرمحتوا،منطقی و برای همه قابل فهم است؛

این اذان را با با قاموس مقایسه کنید که صدای آن مثل ساعت های بزرگ در میادین شهر است؛نه آهنگی دارد نه محتوایی.

برخواسته از جماد و حرکت آهن پاره،بدون نیت و محتوا

در خود نماز هم به مسائل زیادی توجه می شود؛از جمله از سرتا پا،زبان و عمل،جسم و روح،مبدا  ومعاد،خلق و خالق،حضور در جامعه،حضور قلب در پیشگاه خدا،طرفداری از خوبان و تنفراز مغضوبین و ضالین ،قرآن و دعا،انبیا و اولیا،پاکی جسم و پاکی روح،فرادا و جماعت،حداقل و حداکثر،جهت گیری بسوی  قبله  و اجازه ورود هر فرد بدون امتیاز و گزینش،ایستاده و خمیده و نشسته،انتخاب عادل و آزادی در انتخاب ،توجه به خورشید برای شناخت ظهر،توجه به ماه برای نماز اول وآخر ماه،توجه به ستارگان برای تشخیص قبله،توجه به آب در وضو و غسل،توجه به خاک در سجده و تیمم،توجه به امامت و صدها امر دیگر.

در کدام آیین ، کشور و در کدام مراسم ملی مذهبی ،فرهنگی چنین سرودی را میتوان یافت!!!!!!