⁉️ آیا احساس دور بودن ظهور باید ناامیدی در ما ایجاد کند ⁉️

💠 یکی از خطاهای جدی در نگاه ما به مسئله ظهور این است که ناخوداگاه آن را فقط برای زمان خودمان میخواهیم. 👈 تا وقتی احساس میکنیم ممکن است ظهور در دوره زندگی ما اتفاق بیفتد، انگیزه داریم؛ 👈 اما اگر تصور کنیم که زمان ظهور به دوران ما نمیرسد، کم کم دچار دلسردی میشویم. این نوع نگاه، نادرست و آسیب زننده است و با حقیقت انتظار سازگار نیست.

👌 ما وظیفه داریم برای ظهور کار کنیم، تلاش کنیم و در مسیر زمینه سازی حرکت کنیم. اینکه ظهور دقیقا چه زمانی واقع میشود، در اختیار ما نیست. ما که به شرط و معامله کار نمیکنیم؛ نگوییم اگر ظهور در زمان ما باشد با دل و جان تلاش میکنیم و اگر نباشد، انگیزه ای هم باقی نمیماند. چنین رویکردی نشان میدهد که مسئله را درست نفهمیده ایم.

❇️ در روایتی بسیار دقیق و تامل برانگیز از امام صادق آمده است که میفرمایند: امام خود را بشناس؛ اگر او را شناختی، تعجیل یا تاخیر در این امر به تو زیانی نمیرساند. این حدیث، نگاه ما را به انتظار اصلاح میکند. وقتی شناخت امام درست شود، وابستگی افراطی به زمان ظهور از بین میرود و جای آن را توجه به وظیفه میگیرد.

منتظر واقعی کسی است که چه ظهور را درک کند و چه نکند، از مسئولیت خود عقب نمینشیند.
اگر توفیق داشتیم و ظهور را درک کردیم، شکرگزار خدا هستیم؛ و اگر در زمان ظهور نبودیم، جای ناامیدی وجود ندارد. در معارف شیعه، بحث #رجعت مطرح است و همین باور نشان میدهد که مسیر الهی محدود به یک مقطع از زمان نیست. مهم این است که ما در هر شرایطی در جایگاه درست خود بایستیم.