مردم عجول شده اند.
چون
تند راه می روند
تند غذا می خورند
تند رانندگی می کنند
تند ازدواج می کنند
تند طلاق می گیرند…!
تند تصمیم میگیرند
تند پشیمان می شوند
تند مأیوس می شوند…!
به هر آرزویی می رسند بی آنکه جشن بگیرند و از آن لذت ببرند؛
تندتر به دنبال آرزویِ بعدی می دوند!
به توفیق بعدی که می رسند:
بی آنکه به خود ببالند و افتخار کنند؛
تندتر به دنبال موفقیتِ بعدی می دوند…
ناگهان روزی مقابل آینه می ایستند
و می بینند برف بر بامشان نشسته!!
قوایشان تحلیل رفته
راحت نمي توانند بخوابند،
چابك نمي توانند از جاي برخيزند،
از زندگي لذتی نمی برند …
و شده اند
«انباردارِ آرزوهایِ رسیده ی نچشیده!!»

مردم
عمر به قدر کافی تند میدود، شما آهسته راه بروید…

به خودتان هر روز نگاه کنید،
آدم ها را یواش یواش دوست بدارید، چایتان را آهسته بنوشید،
ازامکاناتی که دراختیاردارید لذت ببرید،
قدر پدر، مادر، همسر و فرزندانتان را بدانيد،
موفقیت هایتان را جشن بگیرید،
خیابان را باعشق قدم بزنید،
شما هرگز، هرگز به سن و سالِ امروزتان برنمیگردید…
بدانید که انتهای مسیر هیچ خبری نیست
چرا اینقدر می دوید؟!!..