در روایات آمده است که :عاجز ترین مردم کسی است که به درگاه خدا دعا نمی کند .
خدا دوست دارد بنده ای به در خانه او برود و به درگاهش دعا کند . لذا در قرآن آمده است :ادعونی استجب لکم .شما دعا کنید من دعای شما را اجابت می کنم .حالا اگر به صلاحت بود در همین دنیا دعایت مستجاب می شود اما اگر به صلاحت نبود چند برابرش را در آخرت که همه محتاج ذره ای هستند به شما می دهد .
حالا که خدا این اجازه رابه ما داده و قول داده که دعایمان را مستجاب کند ، پس از این کار بی هزینه غفلت نکنیم .
اگر اهل دعا نباشیم عاجز ترین مردم هستیم.

خدا دوست دارد که بنده اش وقت دعا دستانش را بلند کند و دعا کند . خداوند به تلاش بنده اش در دعا کردن علاقه دارد. بندگان خاص خدا این گونه هستند؛بعد از مدتی که دعا می کنند ،دستانشان خسته می شود و از روی خستگی هر کدام از دست هایشان را بالا و پایین می برند .
این کارها در اجابت دعای مان موثر است .

زمانی که کودک با والدین خود صحبت می کند ، انتظار دارد آن ها به او توجه کامل داشته باشند .گاهی پدر و مادر اظهار می دارند که ما به او توجه می کنیم و یا این که مدت زمان زیادی را در منزل و در کنار کودک مان هستیم و همه ی آن چه را نیاز دارد ، برایش فراهم می کنیم . اما آن جه مدنظر است تنها مدت زمان حضور شماست که در نحوه ارتباط با کودک بسیار تاثیر گذار است .

وقتی وانمود می کنیم که به حرف های کودکمان گوش می دهیم ، در حالی که در ذهن ما درگیر مساله دیگری است، یا زمانی گوش میدهیم و همزمان فعالیت دیگری را هم انجام می دهیم ،مثلا تلویزیون نگاه می کنیم و یا روزنامه و یا آشپزی می کنیم و……کودک توجه کافی را از جانب ما دریافت نمی کند . کودکان اغلب دوست دارند درمورد تجربه و کارهایشان با بزرگترها صحبت کنند.مثلا کودک در مورد معلمش و یا دوستانش صحبت و یا حتی شکایت می کند این زمانی است که ماباید به او توجه کامل داشته باشیم چون او الان آماده است که برای ما صحبت کند باید هر کاری داریم کنار بگذاریم و به او توجه کنیم ،چون بی علاقگی به فعالیت هایش ممکن است در کودک این را بوجود آورد که پدر مادر برای او اهمیتی قائل نیستند. نباید تلاش کنیم که به حقیقت برسیم و او را سوال پیج کنیم . فقط باید به لحن احساسی او پاسخ دهیم.
توجه کوتاهی که در این زمان به کودک نشان می دهیم،سبب می شود که ارتباط قوی تری بین ما ایجاد شود.

خدا ترس ندارد.اما خوب است که انسان همیشه به دلیل آنکه اعمال خوبی در درگاه خدا ندارد و احترام او را نگه نداشته است ،از مقام خدا بترسد و کمی اشک بریزد.اینکه همه دنیا و آخرت ما به دست خداست و ما اعمالمان کمتر مورد پسند خداست ترس ندارد؟

خداوند اگر اراده کند عالم به هم می ریزد ،اگر اراده کند ما زنده نمی مانیم . اما ما توجهی به مقام خدا در اعمالمان نداریم . امامان ما در پیشگاه خدا آن قدر گریه می کردند که از اشک محاسنشان خیس می شد.حالا ما باید چه کنیم ؟

ما باید چگونه باشیم ؟عملی داریم که به آن تکیه کنیم ؟چرا ما اینقدر غافلیم؟

اینکه شما می بینید اهل بیت مثل امیرالمومنین و امام سجاد ع سحرها مناجاتی میخواندند و زاری می کردند ،و الان این دعاها در مفاتیح آمده ، چون بنده واقعی خدا بودند. از علامت بندگان خدا ، گریه و زاری به درگاه خدا در وقت سحر و نماز صبح است .