هواپیما را دیده‌اید که از روی زمین اوج می‌گیرد؟ هواپیما دوباره به زمین بر می ‌گردد، اما موشک از جاذبه زمین خارج می‌شود و دیگر بر نمی‌گردد. سرعت زیادی لازم است تا موشک از جاذبه زمین خارج شود. همان طور که زمین «جاذبه» دارد، «نیت» هم «جاذبه» دارد.
نیت انسان‌ها گاهی در «جاذبه» خود انسان گیر می‌کند. بسیاری از اعمالی که انسان به سوی ملکوت میفرستد، از جو خودش نمی‌گذرد؛ او فکر می‌کند آن عملی که فرستاده، رسیده است! اما در قیامت که عملش را نشانش می‌دهند می‌بیند که خیلی از آنها به جاذبه خودش باز گشته است.
درجات عمل، همه‌اش مربوط به نیت می‌شود و بستگی دارد به این که تا چه اندازه‌ای بتواند از خودش رها شود که این مربوط به شکستگی و سوزدل است…

وزنه بردار هر قدر قوى باشد، حتى اگر بتواند صدها قالى
بلند كند، هرگز نمىتواند قالى زيرپاى خود را كه روى آن
نشسته، بلند كند. آدم مىتواند سر همه را گرم كند ولى
سرخودش را نمىتواند گرم كند، زيرا اين «خود»، همزاد آدم
است، همكلاس و همرتبه اوست و آدم هرچه آموخته،
«خود» او همپا به پايش آموخته است. نفس انسان قالى زير
پاى انسان است و برداشتنى نيست.

امام یازدهم(ع) در عصری بودند که شیعیان ناشکری می‌کردند. آنها مبلغی وجوهات (خمس و زکات) خدمت امام(ع) فرستاده بودند. عده‌ای از شیعیان نامه‌ای به امام(ع) نوشتند که بیلان مصرف این اموالی که خدمت شما رسیده را به ما بگویید و اینکه این پول‌ها را چگونه خرج کردید. آدم به امام زمانش نامه بنویسد، بگوید اموال را به کی دادی؟ کجا خرج کردی؟
حضرت پاسخ داد: چرا این سؤال را از امامان قبلی نکردید؟ چه زمانی رسم‌تان بوده از امام سؤال کنید که این پول‌ها کجا رفته؟ کجا خرج شده؟ اگر امامت یک امر مستمری است چرا با من این رفتار را می‌کنید اما با امامان قبلی نکردید؟
بعد از این پاسخ، حضرت دستور داد پرده مشکی رنگی بر در اتاق ایشان آویختند. مردم که برای سوال می‌آمدند حق نداشتند پرده را عقب بزنند و از پشت پرده با آن حضرت صحبت می‌کردند. غیبت از اینجا آغاز شد.
چرا؟! چون ناشکری کردند. غیبت نتیجه ناشکری است. ظهور نتیجه‌ شکرگذاری است. هر چه شکرگذاری بیشتر شود پرده غیبت رقیق‌تر می‌شود. این پرده، غباری است بین امام و مأموم. این غبار از امام نیست از امت است. هر چه غبار امت فرو بشیند، جمال امام روشن‌تر می‌شود.

آن که خودش سیر خورده باشد، بوی سیر را نه از خود و نه از دیگران نمی‌شنود.
گناه، بوی بدی دارد که خود گناهکار، آن بو را در نمی‌یابد؛ اما آنها که اهل گناه نیستند، کاملا بوی نامطبوع آن را استشمام می‌کند.

خدا میگوید: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ».نور الهی است که آسمان و زمین را روشن کرده است. پس کسی که عالم را روشن ببیند با نور خدا آشنا شده است و باید نور خدا را در خودش هم ببیند؛ چون خود انسان هم جزء آسمان و زمین است.
وقتی میگویی: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»، خود انسان نباید از قلم بیفتد و اگر انسان بخواهد خدا را ببیند، با آن نوری که در خودش هست باید خدا را ببیند، چون نزدیکترین جا به انسان خود انسان است. اگر کسی خدا را در خودش دید چه حالتی پیدا میکند؟ آیا ادعای خدایی میکند که خدا را در خودش دیده است، یا استغفار میکند؟ استغفار میکند. چون میگوید من در محضر خدا چه کردهام، وقتی خدا را در خودش میبیند در مقابل دشمنان خدا احساس ناتوانی نمیکند؛ در مقابل دوستان خدا اظهار خودنمایی نمیکند. مشکل انسان این است که خودش را قبول دارد و میگوید من کسی هستم و چیزی هستم.
همه بدبختیها از همین جا شروع میشود که انسان خودش را چیزی بداند. زمانی خدا را در خودش میبیند که خودش را چیزی نداند. اگر خودش را دید، او را نمیبیند؛ اما اگر او را دید، خودش را نمیبیند و این راهی است که قرار دادهاند برای انسان که ببیند هرچه هست در عالم، آثار خداست، مالکش خداست، ولیاش خداست.
آیت الله #حائری_شیرازی