در حدیثی از امام علی بن الحسین علیه السلام می‌خوانیم :

ابوطالب همواره با شمشیرش از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله دفاع می‌کرد تا آنجا که می‌فرماید: روزی ابوطالب عرض کرد فرزند برادر!آیا تو مبعوث به همه مردم شده‌ای یا تنها به قوم خودت؟

پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: نه، به جمیع انسان‌ها مبعوث شده‌ام، از سفید و سیاه عربی و عجمی، سوگند به کسی که جانم در دست اوست که من همه انسان‌های سفیدپوست  و سیاه  پوست رابه این آیین دعوت می‌کنم و تمام کسانی که بر قله کوه‌ها و دریاها هستند به این آیین دعوت می‌کنم من صاحبان تمام زبان‌های فارس و روم را دعوت می‌کنم.

هنگامی که این سخن به گوش قریش رسید تعجب کرده گفتند: آیا گوش به سخنان فرزند برادرت نمی‌دهی که چه می‌گوید؟ به خدا سوگند اگر مردم فارس و روم این سخنان را بشنوند ما را از سرزمینمان می‌ربایند! و سنگ‌های خانه کعبه را قطعه قطعه جدا می‌کنند.!

درباره این سخن آنها که خانه کعبه را متلاشی می‌کنند سوره فیل را نازل کرد( و به آنها گوشزد نمود که هیچکس قادر بر چنین کاری نیست)

نورالثقلین جلد ۴ صفحه ۱۳۵

جمعی از مفسران چنین گفتند: که آیات این سوره درباره( ولید بن مغیره )نازل شده است او پشت سر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله یبت می‌کرد و در پیش رو طعنه زده استهزا می‌نمود.

بعضی دیگر آن را درباره افراد دیگر از سران شرک و دشمنان کینه توز و سرشناس اسلام مانند( اخنس بن شریق) (امیه بن خلف )و( عاص بن وائل) دانسته‌اند

المیزان جلد ۲۰ صفحه ۳۶۰

بسیاری از مفسران معتقدند که این سوره درباره قبایل نازل شد که بر یکدیگر تفاخر می‌کردند و با کثرت نفرات و جمعیت یا اموال و ثروت خود بر آنها مباهات می‌نمودند تا آنجا که برای بالا بردن آمار نفرات قبیله به گورستان رفته قبرهای مردگان هر قبیله را می‌شمردند! منتها بعضی آن را ناظر به دو قبیله از قبایل قریش در مکه می‌دانند و بعضی دو قبیله از قبایل انصار در مدینه و بعضی تفاخر یهود را بر دیگران .

هرچند مکی بودن آن صحیح‌تر به نظر می‌رسد، ولی مسلم است که این شأن نزول‌ها هرچه باشد هرگز مفهوم آیه را محدود نمی‌کند.

المیزان جلد ۲۰ صفحه ۳۵۳

خداوند متعال چنین فرموده من سوره حمد را میان خود و بنده‌ام تقسیم کردم، نیمی از من برای من نیمی از آن برای بنده من است، و بنده من حق دارد هرچه را می‌خواهد از من بخواهد.

هنگامی که بنده می‌گوید: بسم الله الرحمن الرحیم خداوند بزرگ می‌فرماید: بنده‌ام به نام من آغاز کرد، و بر من است که کارهای او را به آخر برسانم، و در همه حال او را پربرکت کنم.

و هنگامی که می‌گوید: الحمدلله رب العالمین خداوند بزرگ می‌گوید: بنده‌ام مرا حمد و ستایش کرد و دانست نعمت‌هایی را که دارد از ناحیه من است و بلاها را نیز من از او دور کردم، گواه باشید که من نعمت‌های سرای آخرت را بر نعمت‌های دنیای او می‌افزایم، و بلاهای آن جهان را نیز از او دفع می‌کنم ،همانگونه که بلاهای دنیا را دفع کردم.

هنگامی که می‌گوید الرحمن الرحیم خداوند می‌گوید: بنده‌ام گواهی داد که من رحمان و رحیمم ،گواه باشید بهره او را از رحمتم فراوان می‌کنم و سهم او را از عطایم افزون می‌سازم.

هنگامی که می‌گوید مالک یوم الدین او می‌فرماید: گواه باشید همان گونه که او حاکمیت و مالکیت روز جزا را از آن من دانست من در روز حساب حسابش را آسان می‌کنم حسناتش را می‌پذیرم و سیئاتش صرف نظر می‌کنم.

هنگامی که می‌گوید: ایاک نعبد خداوند بزرگ می‌گوید بنده‌ام راست می‌گوید تنها مرا پرستش می‌کند، من شما را گواه می‌گیرم بر این عبادت خالص ثوابی به او می‌دهم که همه کسانی که مخالف این بودند به حال او غبطه خورند.

هنگامی که می‌گوید: و ایاک نستعین خدا می‌گوید :بنده‌ام از من یاری جسته و تنها به من پناه آورده، گواه باشید من او را در کارهایش کمک می‌کنم ،در سختی‌ها به فریادش می‌رسم، و در روز پریشانی دستش را می‌گیرم .

و هنگامی که می‌گوید: اهدنا الصراط المستقیم تا آخر سوره خداوند می‌گوید: این خواسته بنده من برآورده است ،و او هرچه می‌خواهد از من بخواهد که من اجابت خواهم کرد، آنچه امید دارد به او می‌بخشم از آنچه بیم دارد ایمنش می‌سازم.

عیون الرضا جلد ۱ صفحه ۳۰۰ حدیث ۵۹

⁉️ حکم فراموشی تشهد در نماز جماعت

🔸 سوال: ۱. کسی که در نماز جماعت از رکعت دوم وصل شود و تشهد را فراموش کند اگر قبل از رکوع رکعت سوم یادش بیاید تکلیفش چیست؟
۲. اگر بعد از نماز یادش بیاید تکلیفش چیست؟

✅ جواب: 1. اگر هنوز به رکوع رکعت سوم نرفته است باید بنشیند و تشهد را بخواند و دوباره بایستد و آنچه باید در آن رکعت خوانده شود، بخواند و خود را به رکوع امام برساند یا نماز را به فرادا تمام کرده و بعد از اتمام نماز، برای ایستادن بی جا، بنا بر احتیاط مستحب دو سجده سهو به جا آورد.
2. اگر بعد از نماز فهمید تشهد نخوانده است، بعد از سلام، برای تشهد فراموش شده دو سجده سهو به جا آورد و احتیاط آن است که پیش از سجده سهو، تشهد فراموش شده را قضا کند.