حضرت موسی علیه السلام روزی اصحابش را موعظه کرد.

یکی از اصحاب بلند شد و از شدت اثرگذاری پیراهنش را پاره کرد.

خداوند به حضرت موسی علیه السلام وحی کرد:

ای موسی به او بگو آن بدی‌هایی که در قلبت مخفی کرده‌ای برای من ظاهر کن.

یعنی نمی‌خواهد تظاهر کنی؛ و پیراهنت را پاره کنی؛ و داد بزنی ؛ما از قلب و دل تو خبر داریم.

بلکه اون عیب‌هایی که در دلت داری؛ و فقط خدا از آنها خبر دارد ،را رفع کن؛ و از آنها توبه کن.

ما عادت کرده‌ایم که در مجالس روضه داد بزنیم اما اگر برویم و در زندگیمون دقت کنیم ،می‌بینیم که گناهان مختلفی انجام می‌دهیم .گاهی مالمون حلال نیست، به پدر و مادرمون احترام نمی‌گذاریم.

یا بعضی مجالس ختم که می‌رویم می‌بینیم که صاحبان مجلس دارند داد می‌زنند و گریه می‌کنند اما ذره‌ای به وصیت آن میت عمل نمی‌کند.

همیشه اگر باطنمان را درست کنیم بهتر از این است که فقط ظاهرمان درست باشد

در روایت آمده است :که خداوند به موسی بن عمران علیه السلام وحی کرد:

هر کس که ظاهرش مانند باطنش باشد مومن است.

مثل پارچه‌هایی که پشت و رو ندارد پشت و رویش مثل هم است و به هر دو طرف قابل استفاده و دوختن است.

و هر کس که باطنش از ظاهرش بهتر است ولی خدا است

آیت الله مجتهد تهرانی: در زمان طلبگیم یکی از اولیای خدا به نام مشهدی حبیب اهل زنجان با یک پیراهن سفید و با صورت سرخ و محاسن سفید به من رسیدند و سوال کردند، که آقای شیخ محمد رازی اینجا بودند ؟من گفتم :نخیر! آیت الله خوشبخت سریع آمدند ،به من  گفتند: که ایشان از اولیای خداست.

تا متوجه شدم، رفتم و عرض کردم :که بفرمایید در حجره در تا آقای رازی بیایند، ایشان آمدند و ما هم با خیار و آب خنک از ایشان پذیرایی کردیم. ایشان دائماً ساکت بودند. عرض کردیم که ما را موعظه کنید.

ایشان فرمودند: اگر از اول بدون شناختن من ، از من پذیرایی می‌کردید،بیشتر ترقی می‌کردید.

لذا بدانید که اولیای خدا نشانه خاصی ندارند. چون باطنشان زیباتر و بهتر از ظاهرشان است.

✍آیت‌الله خامنه‌ای در ۶ تیر ۱۳۶۰ و در حال سخنرانی پس از نماز ظهر در مسجد ابوذر، واقع در یکی از مناطق جنوب تهران، در اثر انفجار بمبی که در ضبط صوت کار گذاشته شده بود به شدت زخمی شد.
امام خمینی، در پیامی خطاب به ایشان توطئه‌ سوء‌قصد به جان وی را محکوم کرد و از ایشان تجلیل نمود . بر اثر این سوء قصد، ایشان از ناحیه‌ سینه، کتف و دست راست آسیب جدی دید، گزارش های غیررسمی مسبب این حادثه را سازمان مجاهدین خلق ایران دانسته‌اند.
آیت‌الله خامنه‌ای اولین فردی بود که در حوادث و جریانات پس از عزل بنی‌صدر از فرماندهی کل قوا و ریاست جمهوری ترور شد. در ۱۸ مرداد ۱۳۶۰ از بیمارستان مرخص شد و مجدداً ‌به صحنه‌ اجتماع و سیاست بازگشت و از ۲۶ مرداد ۱۳۶۰ در جلسات مجلس شورای اسلامی حاضر شد.

🖌 ادامه دارد…..

یکی از مسائل مهم جامعه‌ ایران در سال‌های اولیه پس از پیروزی انقلاب اسلامی وجود و فعالیت دو جناح تأثیرگذار موسوم به نیروهای خط امام و لیبرال‌ها در ساختار سیاسی رسمی کشور بود. بیشتر یاران، نزدیکان و مشاوران امام خمینی از جمله آیت‌الله خامنه‌ای در جناح نیروهای خط امام قرار داشتند. چهره‌ شاخص جناح لیبرال که از لحاظ فکری و بینش سیاسی تعارض‌های زیادی با نیروهای خط امام داشت، ابوالحسن بنی‌صدر بود.

آیت‌الله خامنه‌ای، بنی‌صدر را نماینده‌ جریانی می‌دانست که عامل تفرقه و درگیری در سطح مسئولان ارشد کشور و در نتیجه سبب تفرقه و تشتت در جامعه بود . اما با وجود اختلاف ‌نظر اساسی با بنی‌صدر و جریان همفکر و حامی او، به منظور حفظ وحدت در جامعه و تأکید امام خمینی بر آن، مخالفت خود را در محافل عمومی ابراز نمی‌کرد. در برخی موارد نیز داوری نزد امام خمینی می‌برد. پس از انحراف واضح بنی‌صدر از ماهیت انقلاب اسلامی و قانون اساسی و پس از طرح عدم کفایت سیاسی وی برای ریاست جمهوری در مجلس شورای اسلامی در ۳۰ خرداد ۱۳۶۰، آیت‌الله خامنه‌ای در موافقت با طرح نطق مشروح و مؤثری را ایراد کرد .

🖌 ادامه دارد 

📌شبهه 👇
 از من سوال کرد مساله آب کُر را میدانی؟  گفتم: آری… گفت: برایم بگو… 
 گفتم:
{{حجم آب کر برابر است با ظرف آبی که هر کدام از درازا، پهنا و گودی آن سه وجب و نیم باشد که معادل آن بر اساس اختلاف فقها از ۳۷۶ کیلوگرم تا ۴۸۰ کیلوگرم گفته شده است.}}
گفت فرض کنیم آب کُر ۴۸۰ کیلو گرم هست 
دو ظرف آب کُر را داریم ، در یکی ۱۰ سگ بشاشد و در دیگری  یک سگ فقط مقداری از آن بنوشد… 
و شما مجبور باشید از همان آب بخورید 
از کدام ظرف خواهید خورد؟
از اونی‌که سگ نوشید؟
 یا از اونیکه ۱۰ سگ در آن شاشید؟
گفتم خوب معلوم ِ هر عقل سلیمی از آن ظرفی می‌نوشد که فقط جرعه‌ائی از آن را سگ نوشید!
پدر م گفت: اگر به تو بگویم که همه مراجع می‌گویند فقط باید از آن ظرفی بنوشید که ۱۰ سگ در آن شاشیدن باز چی؟  آیا قبول می‌کنی؟  گفتم: نه!   
پدرم گفت: از چه روی این حرف را میزنی؟ 
گفتم: عقل هر آدم سالمی همین را می‌گوید
پدرم گفت ولی می دانی استدلال آن مراجع تقلید چیست؟ 
گفتم: نه! هر چه هم استدلال بیاورند من یکی از آن ظرفی که ۱۰ سگ شاشید قطعاً نخواهم نوشید!! 
اگر درست این است پس خودشان بخورند! 
پدر گفت: اما ما با ایمان قلب نوشیدیم!
گفتم: حالا استدلال آن مراجع چیست؟  
گفت: اگر سگی از آب کُر بنوشد چون از کُر بودن کاسته میشه آن آب نجس میشود 
ولی اگر ۱۰ سگ در آن آب کُر بشاشد چون بر آن آب افزوده می‌شود ولی رنگ و طعم آن تغییر نمی‌کند پس طاهر هست!
پدرم گفت: ما آن‌زمان هرچه مراجع می‌گفتند را می‌پذیرفتیم 
ولی الآن تو یک الف بچه حاضر نیستی زیر بار هر حرفی بری  
خوب ایراد ما  این بوده که این کلاه گشاد را بر سر نسل ما گذاشتند! ….
📌 پاسخ به شبهه👇
❇️چنین مسئله ای در رساله و کتابهای هیچ یک از علما نیامده است و اگر نویسنده متن فوق چنین کاری کرده، از حماقت خودش بوده و از روی جهالت یا غرض ورزی حماقت خود را به دین و علمای دین نسبت می دهد.
اما اصل مسئله ای که نویسنده با سوء استفاده از آن این شبهه را طراحی کرده چیست؟ از نظر فقهی وقتی یک آب به اندازه کُر باشد به صرف برخورد با نجس، نجس نمی شود مگر آنکه بو یا رنگ یا طعم آن عوض شود، اما اگر آب کر نباشد، به صرف ملاقات با شیئ نجس، ناپاک می شود که احکامی دارد از جمله نمی‌توان آن را نوشید، با آن نمی‌توان وضو گرفت و…

🔰اما قسم اول یعنی آب کُری که پاک محسوب می‌شود، آیا شرعا جایز است که آن را نوشید؟ به عبارت دیگر هر آبی که نجس باشد نوشیدن آن جایز نیست، اما آیا هر آبی که پاک باشد، شرعاً نوشیدن آن جایز است؟ خیر، این طور نیست. علاوه بر آن شرایط دیگری هم دارد، مثلاً تمیز هم باشد (يُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبائِثَ)، ضرر نداشته باشد (لا ضرر فی الاسلام) و … به همین دلیل آبی که مخلوط با گِل باشد، یا آب گندیده اگرچه پاکند، اما مسلماً از نظر فقهی خوردن آن حرام است.

☑️با توجه به این مقدمه برگردیم به شبهه مذکور: شبهه‌پرداز، به خیال خود، رندانه یک فرض بسیار نادر (که شاید تا به حال اصلاً اتفاق هم نیفتاده باشد) یعنی اینکه انسان مردد باشد بین اینکه از آبی بنوشد که ده سگ در آن ادرار کرده (رنگ و بو و طعمش تغییر نکرده) یا آبی که یک سگ از آن نوشیده و آن را از مقدار کر خارج کرده را به تصویر کشیده و فقه و فقها را زیر سوال می برد. در حالیکه همین مسئله نادر مربوط به نجاست و طهارت است که تنها یکی از شرایط خوردن و آشامیدن است و برای حکم به جواز نوشیدن شرایط دیگری نیز لازم است که در بالا ذکر شد. بنابراین حکم شرع مسئله فوق چنین است:

🌐 اگر فرض کنیم آب کری که داشتیم با ادرار ۱۰ سگ هم صفات آن (رنگ، طعم و بو) تغییر نکند و همچنان حکم بر پاکی آن شود؛ باید گفت هیچ کدام از دو آب ذکر شده، قابل نوشیدن نیست؛ یکی به خاطر نجاست و دیگری به خاطر خباثتی و کثافتی که در آن است، اما اگر شخص به دلیلی مثلا ترس از تلف شدن، ناچار به خوردن یکی از آنها باشد، در حال ناچاری و تشنگی شدید که خوف جان دادن باشد، باز هم باید در نظر بگیرد که کدام یک برای بدن مضرتر است و از آن تنفر بیشتری دارد از آن آب پرهیز کند و آب دیگر را در حد ضرورت و به اندازه‌ نجات جان از مرگ بنوشد.