همانطور که راننده‌ای وقتی به چراغ قرمز می‌رسد و می‌بیند افسر سر چهارراه است، از چراغ قرمز رد نمی‌شود،باید وقتی هم که افسر نیست به قانون احترام بگذارد و از چراغ قرمز رد نشود.

دین هم چراغ قرمز دارد.همانطور که جلوی مردم خجالت می‌کشیم و هر کاری را انجام نمی‌دهیم، از خدا هم باید خجالت بکشیم و در خلوتمان هم گناه نکنیم.

رسول خدا فرمود:از خدا حقیقتاً حیا کنید.

اگر تو اعتقاد داری که خدا تو را نمی‌بیند، پس کافر هستی و مسلمان نیستی! ولی اگر می‌دونی که خدا تو را می‌بیند ولی با این حال در مقابل چشم خدا گناه می‌کنی، پس تو خدا را پست‌ترین نگاه کنندگان قرار داده‌ای .

چطور آدم از یک کودک حیوان هم حیا می‌کند و پوشش خودش را مقابل آنها رعایت می‌کند،و در دیدگان آنها گناه نمی‌کند، اما گاهی از خدا حیا نمی‌کند.

واقعا متوجه خدا باشیم، واقعا حضور خدا را باید در همه جا احساس کنیم و به همین دلیل کارهای خلاف دین و ادب را نباید بکنیم.

افراد خیانتکار و منافق کارهای بدشان را از مردم مخفی می‌کنند که کسی متوجه بدی‌هایشان نشود،اما از خدا حیا نمی‌کنند و در خلوتشان کارهای بد انجام می‌دهند.

ما اینطور نباشیم.

از خدا اگر حیا کنیم دیگر همیشه کار بد را کنار می‌گذاریم.

چون خدا همه جا هست.

حالا بدتر از این‌ها کسانی هستند که حتی از مردم هم حیا نمی‌کنند.

الان شما ببینید بسیاری از زنان چطور به کوچه و خیابان می‌آیند؟! ببینید چقدر بی‌حیا شده‌اند؟ نه از خدا حیا می‌کنند،نه از خلق خدا،با اینکه حکومت اسلامی است، اما ببینید چقدر زنان بی‌حیا در خیابان‌ها راحت راه می‌روند.

چرا باید اینقدر این‌ها بی‌حیا باشند؟چرا خیلی از زنان اینطوری شدند؟ چرا خدا را فراموش کردند؟

حتی بعضی از چادرهای مان هم گاهی بی‌حیایی می‌کنند؛ چادر را درست به سرشان نمی‌کنند؛ یا در مغازه‌ها با فروشنده‌ها بگو بخند دارند؛ از زن چادری توقع نداریم که اینطور باشد.

مردهایی هم که زنشان بدحجاب است خیلی بی‌غیرتند .

مردهایی که زنشان چادری است و خودشان در خانه می‌نشینند و زنشان را به مغازه می‌فرستند، آنها هم بی‌غیرت هستند.

همه ما باید بدانیم که خدا ناظر کارهایمان  است. لذا باید همه جا از او حیا کنیم و کاری که او دوست ندارد نکنیم.

کسی که خیلی یاد خدا می‌کند، اما ذره‌ای مشتاق ملاقات خدا و مرگ نیز خودش را مسخره کرده است.

مگر می‌شود آدم خدا را دوست داشته باشد و مشتاق دیدارش نباشد .

امیرالمومنین علی علیه السلام فرموده: من به مرگ ،بیشتر از بچه به شیر مادر، انس و علاقه دارم.

اگر واقعاً آدم دم از خدا می‌زند باید مشتاق لقا الله هم باشد.

اینطور نیست که آدم فقط بعد از مرگش خدا را ببیند؛ بلکه می‌تواند آنقدر تلاش کند و تقوا پیشه کند که با قلبش در همین دنیا به خدا برسد.

بله! اولیای خدا در همین دنیا هم همیشه با خدا و در محضر خدا هستند.

پس اگر خیلی دم از خدا می‌زنیم، هم باید تلاش کنیم و تقوا هم پیشه کنیم که در همین دنیا به خدا برسیم؛ و هم مشتاق مرگ باشیم که بعد از مرگ با خدا ملاقات می‌کنیم.

خداوند به حضرت موسی علیه السلام وحی کرد: من همنشین کسانی هستم که مرا یاد کنند.

یعنی اگر به یاد خدا باشیم نه تنها ثواب می‌بریم بلکه خدا با ما همنشین می‌شود.

در همین روایت آمده: خداوند در روز قیامت به کسانی که او را یاد می‌کنند و دائماً به یاد او هستند پناه می‌دهد.

روز قیامت که هیچکس پناهی ندارد و همه عریان هستند و گناهانشان ظاهر می‌شود، این‌هایی که اهل یاد خدا هستند، خیالشان راحت است و در حمایت خدا هستند .

حداقل ذکر این است که هر وقت زبانتان بیکار است ذکر بگویید. لا اله الا الله بگویید. استغفار کنید….

البته ذکر و یاد خدا فقط با زبان نیست. مهم‌تر از زبان دل است. اگر در دلمان به یاد خدا باشیم خیلی با ذکر زبانی فرق دارد و در همه اعمالمان اثر می‌گذارد.

کسی که درس می‌خواند، اگر به یاد خدا باشد طوری درس می‌خواند که خدا راضی باشد.

کسی که کار می‌کند، اگر متوجه خدا باشد، طوری کار می‌کند که خدا راضی باشد.

کسی هم که در دلش به یاد خداست دیگر بازرس و ناظر نمی‌خواهد؛ در تنهایی هم کارش را به بهترین نحو انجام می‌دهد.

بعد هم کسی که همه کارهایش را طوری انجام بدهد که خدا از او راضی باشد، عاقبت بخیر می‌شود.

رضی الله عنهم و رضوا عنه  در نتیجه خدا کاری می‌کند که او هم از خدا راضی باشد

غنی‌ترین مردم کسی است که آنچه خدا به او داده راضی باشد و قناعت کند؛ اگر حتی یک نان و پنیر خالی هم دارد به همان راضی باشد.

قدیمی‌ها اینطور بودند که زندگی‌های مختصری داشتند و به همان راضی بودند؛ خیلی دربند این نبودند که زندگی بهتری برای خودشان فراهم کنند. عبادت و بندگیشان هم ترک نمی‌شد و از این هم کم نمی‌گذاشتند.

ما هم باید اینطور باشیم. خوب است که مرد برای رزق حلال تلاش کند؛ ولی نه اینکه خودش را به آب و آتیش بزند و دائماً وام بگیرد و مقروض شود تا مبل خانه‌اش را عوض کند، یا پرده خانه‌اش را عوض کند، یا تلویزیون بزرگتر بگیرد.

نه!

شما اینطور نباشید. تلاشتان را بکنید؛ اما به همان چیزی هم که خدا به شما داده راضی باشید. وسواس پیدا نکنید که هر روز یکی از وسایل خانه‌تان را عوض کنید.