پدران و مادرانی هستند که به یک شکل ثابت و درست عمل می کنند . والدین مقتدر در حالی که روش های کنترلی بر فرزندان خود اعمال می کنند،در مورد انجام آن توضیح می دهند و هم چنین روش های تقویتی را برای تغییر رفتار کودکان خود به کار می گیرند.آن ها مثبت ،صمیمی،گرم و واضح حرف می زنندو عمل می کنند . برقراری ارتباط باکودک به این شیوه ،به وی می فهماند که پدر و مادر مووقعیت را می شناسند و می فهمند و مطابق با آن حرف می زنند و عمل می کنند .این دسته از والدین ،حد متوسطی از کنترل و حد متوسطی از صمیمیت را رعایت می کنند.آن ها به فرزندخود عشق می ورزند،اما برای تربیت او قانون و مقرراتی دارند. فرزند به حال خود رها نمی شود تا هرکاری را که مایل است انجام دهد.

بعضی از والدین اجازه ی هرکاری را به فرزندشان می دهند  محدودیت چندانی برای آن ها قائل نمی شوند . این گونه والدین در مقابل خواسته های فرزندان خود <<نه>>نمی گویند . این به آن علت نیست که خواستار آزادی و تجربه آموزی فرزندانشان هستند،بلکه به خاطر سستی اراده و ضعف اقتدراشان است . این دسته از والدین ، از لجبازی،پافشاری زیاد و غرولند بچه های می ترسند ،به همین سبب رفتارهای نادرست کودک با هیچ پیامد منفی مواجه نمی شود. حاصل تربیت این نوع خانواده ها ، افرادناسازگاری هستند که قابلیت اجتماعی خیلی کمی دارند ، احترام به دیگران رانیاموخته اند ،بسیار خودرای  و یک دنده  هستند و بر رفتار خود کنترلی ندارند. هم چنین،<<نه>>شنیدن از دیگران را نیز نمی توانند تحمل کنند و در ارتباط با دیگران و در مدرسه و جامعه و ازدواج و شغل خود دچار مشکل می شوند. بنابراین به هنگام در خواست یک کار لازم از بچه ها ،باید لحن من فاقد حس خواهش  و التماس باشد  و البته خشن هم نباشد ،بلکه لحنی باشد که او احساس کند باید آن درخواست را انجام دهد.

به طور کلی والدین از سه سبک متفاوت فرزند پروری استفاده می کنند.

1.سبک فرزند پروری سختگیرانه 

چنین والدینی معمولا با فرزندان خود با خشونت حرف میزنند.کودک را تحقیر میکنند و با جملاتی او را مخاطب قرار میدهند .دائما ناراضی هستند و شکایت می کنند .کودکان چنین والدینی نیز به شیوه های متفاوت واکنش نشان می دهند .مثلا بسیار بازی گوش و شیطان یا ترسو و گوشه گیر هستند ،اعتماد به نفس پایینی دارند و یا نافرمانی میکنند.این دسته از والدین مدام در تلاشند تا قدرت و تسلط خود را بر کودک حفظ کنند .آنگاه هیچگاه با فرزندان خود مشورت نمی کنند.شیوه های تربیتی در این خانواده ها شامل :محدودکردن ،دستور دادن ،تنبیه کردن ،حداقل ارتباط کلامی با کودک ،دیکته کردن کارها و مسئولیتها ،در نظر گرفتن کمترین حق انتخاب برای کودک و در نظر گرفتن قوانینی انعطاف ناپذیر است .

یکی از موارد مربوط به سبکها لحن گفتگو با بچه ها ست.

لحن والدین هنگامی که می خواهند به بچه ها دستوری بدهند

باید فاقد خشونت باشد

اگر پدر ومادر احساس میکنند که در این زمینه تفاوت زیادی باهم دارند باید یکی از آن هاتربیت رابر عهده بگیرد و دیگری بپذیرذ که در این زمینه همسرش را یاری کند .یعنی اگر قرار است یک رفتار مورد تشویق قرار گیرد یا روش محروم سازی به کار گرفته شود ، حتما این روش ها اعمال شوند ، نه این که گاهی اوقات آن رفتار نامناسب کودک را تحمل کنند و گاهی واکنش نشان دهند ،مجددا تحمل کنند و دوباره واکنش نشان دهند این کار باعث تشدید آن رفتار می شود .

یک تربیت هماهنگ و حتی اشتباه کمتر از یک تربیت درست ،

اما ناهماهنگ ، به کودک آسیب می رساند 

نکته مهم دیگر ،حالت هیجانی و احساسی والدین است . والدینی که دارای بیماری عصبی هستند ، مانند اضطراب و وسواس افسردگی هستند نمی توانند ارتباط صحیح با فرزندان خود دشته باشند.چون اینها خلق ثابتی ندارند بنابراین ثبات رای خود را از دست می دهند ،صبر تحمل آنها کم میشه و در حالت های هیجانی متفاوت عمل میکنند و تصمیم میگیرند .گاهی عصبانی می شوند و مجازات سختی برای کودک در نظر می گیرند و حتی تنبیه بدنی می کنند که معمولا پشیمان می شوند و بعد رفتار جبرانی انجام میدهند و از خطای کودک چشم پوشی میکنند و حتی امتیازات بیشتری برای کودک قائل می شوند که این بی ثباتی در تصمیم بر نافرمانی کودک تاثیر سوئی دارد.

میزان هماهنگی پدر و مادر در شیوه ی فرزند پروری،نقش بسیار مهمی در فرمان پذیری کودک دارد .چنان چه سبک فرزند پروری سبک فرزند پروریی پدر و مادر متفاوت باشد ، کودک پیام های متضادی را از دو طرف دریافت می کند . رابطه معیوب ،مربوط به والدینی است ک به دلایل مختلف پیام های دو گانه برای فرزندان خود ارسال می کنند . بنابراین کودک سردر گم می شود و نمی تواند تشخیص بدهد که از چه کسی باید پیروی کندو درنهایت به سمت کسی متمایل می شود که سخت گیری کمتری داشته و منفعت بیشتری برای کودک دارد . ضمن این که کودک از عدم هماهنگی پدر و مادر زجر می کشد و احساس عدم امنیت می کند، از همه مهمتر این است که وقتی پدر و مادر یکدیگر را نقض می کنند ، اقتدارشان زیر سوال می رود و این مسئل به شدت موجب نافرمانی کودک می گردد.

پدر و مادر باید ثبات رای داشته باشند ، یعنی

اگر قرار است در برابر یک رفتار به شیوه ی خاصی برخورد کنند ،

همیشه باید به همان شکل عمل کنند.

اعتراض به همسر نباید در حضور فرزند صورت گیرد ،چون کودک از این شرایط استفاده میکنه و نهایت کودک بیشترین آسیب را خواهد دید .